మామిడి

రాజోలు, తూర్పు గోదావరి జిల్లా

జూన్, 2010

మొదలు ఎక్కడో , చివర అక్కడే..

ఏ దారమో పపందే వెళ్ళదే ఆ మబ్బు దాకా గాలిపటం.. అన్నారు సిరివెన్నెల ఒక పాటలో..
ఎంత గూడార్ధం దాగుందో అనుకున్నాను ఆ పాట విన్నప్పుడు.
అప్పుడే పుట్టిన పసికందు ని చూశాను మొన్న. ముడతలు పడిన చర్మం, బలం లేని వేళ్ళు, నిలపలేని మెడ..సృష్టి విచిత్రానికి ప్రత్యక్ష సాక్ష్యం గా ఉంది ఆ చిట్టి రూపం.
అప్పుడే పుట్టిన పాపాయి చేతికి స్పర్శ తెలియదు. తన వేళ్ళూ ఉన్నాయన్న విషయమే తనకి తెలియదు. కాలక్రమేణా ఆ చిట్టి చేతుల ఉపయోగం, వాటి ఉనికి తెలిసి వస్తుంది. బలం కలిగే కొలది, వాటి పట్టు పెరుగుతుంది.
అలాగే వాళ్ళు పుట్టిన వెంటనే ఎవరిని కళ్ళతో గుర్తించలేరు. స్పందించలేరు. కాని వినగలరు, చూడగలరు.
ఐనా అంతా మనకి ముద్దుగా, ఎంతో కనువిందుగా ఉంటుంది. ఎంత చిన్న చిన్న చేతులో, ఎంత చిన్న కాళ్ళో అంటూ తెగ ముద్దు చేస్తాం. ముచ్చట పడతాం.
మొత్తం కాకపోయిన, ఇంచు మించు ఇదే శరీర స్థిథి మనిషి జీవిత కాలం లో ఇంకోక సారి వస్తుంది. వార్ధక్యం లో.
కాని అప్పుడు ఏదీ ముద్దుగా , ముచ్చటగా అనిపించదు. వాంగి పోయిన అవయవాలు, పట్టు లేని చేతులు, వాలిపోతున్న తల..మొదలు ఎలాగో, చివర అలాగే..

ఎమి రాని, చేతకాని పసి బిడ్డకు సర్వం తానే అయ్యి చూశే తల్లి, తిరిగి తన వృధ్యాపం లో ఆ బిడ్డకు భారమయి పోతోంది.. ఇది మనిషి సృష్టించిన చిత్రం. సృష్టి విచిత్రం ముందు మనిషి సృష్టించిన చిత్రం బలం గా లేదు?

నీ చేతులకు సత్తువ లేనప్పుడు నా చేతులే నీ చేతులుగా చేసి నీకు అన్ని చేశాను, నీ కు నడక రానప్పుడు నా చేతులు అందించి నీన్ను నడిపించాను, నువ్వు కింద పడిపోతే నేను కంట నీరు పెట్టాను, మరి నా చేతుల లో సత్తువ లేనప్పుడు, నువ్వు నాకు నీ చేయి అందించాలి కదా?

చిట్టి రూపాన్ని చూసినప్పుడు ముచట వేయటానికి కారణం ఏమిటి? ముసలి రూపాని చూసినపుడు కలగపోవటానికి కారణం ఏమిటి?

రెండు శరీరాలే కదా?

కొన్ని కారణలు ఉన్నాయి.

పసితనం నిషకల్మషమైనది. వారి ఆలోచనలు, ఆశలు, అభిరుచులు, కనీసం వారి ఊహ కూడా మనకి తెలియదు. అది దైవత్వం. ఎమి రాయని కాయితం.

కాని వృధ్యాప్యం అలా కాదు. కనీసం మనం అలా అనుకోము. అవయవాలలో బలం లేకపోయినా, ఏమీ ఆలోచించే స్థితిలో వారు లేకపోయినా, వారి జేవితం కాలం అనుభవాలు, లోటు పాట్లు, ఇష్టాయిష్తాలు, రాగ ద్వేషాలు మనకు తెలియటమే..

నిజంగా అవసరమొచ్చినా, వారికి సహాయ పడటానికి ఆలోచిస్తాం, పూర్వపు అనుభవాలను మర్చిపోము. ఆ సందర్భం లో అలా అన్నారని, లేక మన మాటతో ఏకీభవించలేదని..గుర్తు తెచ్చుకొని మరీ కారణాల పరదాలను అడ్డు కట్టేస్తాం.

కాని సృష్టి తీరు ని గౌరవించాలి. పుట్టినపుడు ఎలా ఉందొ, పోయేటప్పుదు శరీర స్థితి అలాగే ఉంటుంది కాబట్టి, ఏ అరమరికలు లేకుండా, వీళ్ళని వాళ్ళలాగే స్వీకరించగలిగితే ఆ రెండు దశలలో లేని మనం దైవత్వాన్ని పొందినట్టే!

Photo courtesy http://www.photographybylaurel.com/

ఎక్కడికీ ఈ పయనం?

"చాల్లెంజ్" .. మా టీవీ లో ఈ కార్యక్రమం ఎవరైనా చూశారా? పోనీ కనీసం దాని ట్రయిలర్ అయినా చూశారా?
చూసి ఉండకపోతే మీకో చిన్న స్యాంపల్ ఇదిగో..

" నా కాళ్ళకి వంగి దండం పెట్టినా నీ రుణం తీరదు" , "చాలమ్మ, నీకంత సీను లేదు!", ఒక న్యాయ నిర్ణేతా స్థానం లో ఉన్న వ్యక్తి కళాకారుడితో అనే మాటలివి.
అదొక్కటే కాదు. ఇంక భాష లో, భావం లో, అవధులు దాటిన అసభ్యత యేరులై పారుతుంది ఆ కార్యక్రమంలో.
కల్మషం, పైశాచికత్వం, కట్టలు తెంచుకున్న క్రౌర్యం, ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఈ బ్లాగు అంతా సరిపేమొ..లేక నాకు తెలిసిన తెలుగు పదాలు సరిపోవేమొ..ఇవి నేడు మనకు టీవీ కార్యక్రమాలలో దర్శనమిస్తున్న తంతు.

ఒక పక్క ఆ అయిడియా సూపర్ సింగర్ కార్యక్రమం. అదొక చెత్త లా తయారయ్యింది. అందులో అయితే మరీ దారుణం. న్యాయ నిర్ణెతలే ఒకళ్ళతో ఒకళ్ళు అగౌరవంగా మాత్లాడుకోవటం, నేరాలు ఎంచుకోవటం, వారి వారి అహాలను అందరి ముందు సంతృప్తి పరచుకోవటానికి విచక్షణా రహితంగా నోతికొచ్చినట్టు మాత్లాడుకోవటం.. పరమ చిరాకుగా తయారయ్యింది వ్యవహారం. ఇదంతా ప్రేక్షకులకి వినోదం అనుకుంటున్నారనుకుంట!
జంధ్యల గారే బతికుంటే ఎన్ని నూతన పాత్రలకి రూపకల్పన చేసి ఉండేవారో?? ఆయన కూడా ఒక్క క్షణం హన్న! అని ముక్కున వేలేసుకొనే వారు.
అంత విచిత్రంగా ఉంది ఈ కార్యక్రమాల ధోరణి!

ఎడిటింగు అనేది మర్చిపోయినట్టు ఉన్నారు నిర్వాహకులు? లేక కావాలనే ఈ తంతు అంతా మనకు ప్రసారం చేస్తున్నారా? ఏమిటి దీని లోని మర్మం అని ఎంత ఆలోచించినా అర్ధం కావటంలేదు.
ఇదంత సభ్య సమాజం లో నేర్చుకోవలసిన అవసరమైన విద్య? ఇదేనా మీడియా మనకు నేర్పేది? పిల్లలు ఆ ప్రోగ్రములు చూసి అదే ధోరణి నేర్చుకొని, మన మీద ప్రయోగిస్తే మనం దాన్ని స్వీకరించగలమా?

బోడి టీవీ ని అనుకొని ఏమి ప్రయోజనం? ఒకపక్క ప్రజలను పాలించే నాయకులే పబ్లిక్కుగా భయంకరమైన బూతులు మాత్లాడుతుంతే?
యధ రాజా తధ ప్రజా అని ఊరికే అన్నారా?
ఇక పై భవిష్యత్తు క్లాసు పుస్తకాలలో 'వాడుక భాష ' అని ఒక కొత్త సబ్జెక్టు మొదలు పెట్టాలేమొ? అందులో ఒక్కొక్క పాఠం, ఒక్కో ప్రాంతీయ భాషలోని బూతులు, ద్వంద్వార్ధాలు చేర్చాలెమొ? అతిసయోక్తి కాదు.. నిష్టూరమైన నిజం ఇది.
ఎవరు ఎవరిని ఎంత బాగా తిట్టొచ్చు, ఎంత లెవెలుకి అగౌరవ పరచవచ్చు? లేక అవతలి వాళ్ళ ఓర్పు తో పని లేకుండా ఎంత వరకు అహం ప్రదర్శించవచ్చు? ఇలాంటివి కూడా నేర్పితే, ఇంకా బావుంటుంది.
ఇదంత 'కల్చఋ అని మర్చిపోకుందా చెప్పలి.

ఇదే మన 'కల్చరు అని మర్చిపోకుండా చెప్పాలి. సినిమలు అంటే, రాజకీయం అంతే, ఆహ్లాదం కోసమై ఉన్న ప్రాయొజిత కార్యక్రమాలు, కళా ప్రదర్శనలు, డయిలీ సీరియళ్ళు అంతే, ఎందులో ఈ ధోరణి లేదో అడగండి?
చ, టీవీ పెట్టాలంటే చిరకు వస్తోంది. అన్నీ, అందరూ, ఇంత నీచ స్థిథికి దిగజారి పోవటానికి స్ఫూర్థి ఏంటో, ఎవరో?